PlayStation Classic

Nostalgie is een rooskleurige bril en, zoals veel van jullie, zetten we deze af en toe maar al te graag weer op om je over te geven aan oude herinneringen. Gamers van een bepaalde leeftijd en spelers die er van houden het verleden te verkennen, zijn de afgelopen tijd verwend met een groeiend aantal retroconsoles in de schappen. Nintendo boekte er grote succes mee, de C64 gaf ons een harde les hoe krakkemikkig het 8-bit tijdperk was en Neo Geo Mini bracht de klassieke arcadehal in huis. Nu is het Sony's beurt om een hapje uit de retromarkt te nemen met de PlayStation Classic.

Om te beginnen een geschiedenisles. Halverwege de jaren 90 zorgde de PlayStation voor een enorme stap in de game-industrie. Het was Sony's eerste console nadat een samenwerking met Nintendo de mist in ging en dat was op meerdere manieren een keerpunt. Achteraf gezien was de generatiekloof en de mogelijkheden tussen de PS1 en SNES niet enorm en de ruwe 3D-graphics van vroegtijdige PlayStation-games waren niet veel beter dan die we zagen op de oude 16-bit consoles nadat ontwikkelaars uit hadden gevolgd deze volledig te benutten. De extra ruimte op de discs betekende echter meer ruimte om een game te presenteren en we waren allemaal verbluft door de aanzienlijke verbetering van de tussenfilmpjes dankzij CGI en FMV, evenals overduidelijk verbeterde geluidseffecten en muziek - een verandering die ontwikkelaars een eindeloos aantal nieuwe mogelijkheden wist te bieden qua verhaalvertelling.

Met die kennis in het achterhoofd en de wetenschap dat de miniconsole van Sony een perfect cadeau is voor Sinterklaas of Kerst is het tijd om te kijken wat de PlayStation Classic daadwerkelijk te bieden heeft.

De hardware

Qua uiterlijk valt het niet te ontkennen dat al de miniconsoles er superschattig uitzien en de PlayStation Classic is hier geen uitzondering op. In vergelijking met het origineel is het ontwerp erg getrouw, weliswaar een kleinere versie die in je handpalm past. De console ziet er precies uit zoals je je waarschijnlijk herinnert, inclusief twee controllers die, weliswaar zijn verbonden via enkele korte USB-kabels, eindigen met een brede grijze 'connector' zoals we die kennen van het origineel. Het enige frustrerende is de lengte van kabel; enkele verlengstukken (twee USB en wellicht een HDMI) zijn vrijwel een vereiste, tenzij je het niet erg vindt op dicht op de tv te zitten.

De controllers zelf zijn leuk om mee te spelen. De evolutie van de PlayStation-controller kent ne behoorlijke geschiedenis en de huidige DualShock 4-controller is een enorm fijn apparaat, maar het origineel had destijds dezelfde impact - zo niet meer. Er zitten twee controllers in de doos en deze bevatten nog geen analoge stick, waardoor het even duurt om aan te wennen. Tegelijkertijd voelt het alsof je een van je oude favoriete truien aantrekt en het duurde niet lang dat we ons volledig thuis voelden. Het spelen in 'first-person' was echter wel een uitdaging doordat de besturing beperkt is naar de vierpuntsdruktoets. De meeste games spelen echter prima en zijn alleen de meer ingewikkelde titels iets lastiger om onder de knie te krijgen.

Op het scherm keren we terug naar een tijd zonder HD en breedbeeld, naar het vierkante scherm. De PlayStation Classic biedt enkele karaktervolle randen en achtergronden rondom de games, maar dat is eigenlijk geen probleem. De games rekken zich uitstekend uit op onze hedendaagse 4K-tv en ook de emulatiesoftware lijkt behoorlijk goed en getrouw. We begrijpen alleen niet waarom Sony heeft gekozen om de Europese PAL-versies (50hz) te gebruiken voor negen games, terwijl de rest de Amerikaanse NTSC-versies (60hz) betreft. Dit is wat inconsequent en Sony had makkelijk alleen maar de NTSC-versies kunnen gebruiken.

Als je evenzo hoopt om enkele visuele filters om je echt de jaren 90-sfeer te geven, dan moeten we je teleurstellen. Er zijn geen visuele filters of opties en we vragen ons af waarom Sony die extra moeite niet heeft genomen. De gebruikersinterface is ook behoorlijk simpel, waarbij alle twintig games via een draaiwiel zijn te selecteren. Je kunt een virtuele Memory Card gebruiken om je games op te slaan en je voortgang wordt ook vastgezet op het moment dat je stopt, zodat je direct weer verder kan gaan; een hedendaagse optie die we zeker waarderen.

Er is verder weinig naast de daadwerkelijk games en wellicht had er meer gedaan kunnen worden om deze klassieke games te vieren of zelfs toegankelijker en herkenbaar te maken voor iedereen die al jaren (of nog nooit) heeft gespeeld. Er is bijvoorbeeld wel een screensaver, maar deze dimt het scherm alleen. Wij kunnen al makkelijk een overvloed aan toffere ideeën verzinnen daarvoor verzinnen. De games zijn zoals je ze kent en een beetje extra afwerking had dit echt een onvergetelijke nostalgietrip kunnen maken.

De PlayStation Classic is een product dat diens eigen glorieuze geschiedenis niet echt viert; maar presenteert het zoals het ooit was zonder enige poespas. Het is makkelijk om de miniconsole via de HDMI- en micro-USB kabels aan te sluiten en de doos bevat alles wat je nodig hebt. Aan de rechterkant vindt je een knop die de Disc Change-functie nabootst en aan de linkerkant bevindt zich de Power Button naast een andere knop die je op ieder moment terug laat keren naar het hoofdmenu - alhoewel dit een beetje vervelend kan zijn als je de PlayStation Classic ver van je weg hebt staan en je dus iedere keer moet opstaan om een andere game te spelen. Een luxeprobleem.

De software

Natuurlijk vertrouwt iedere miniconsole op de games die er bij zitten, want meestal kunnen er geen nieuwe games aan het apparaat worden toegevoegd. In dit pakket krijgen spelers twintig games om te spelen en deze zijn verdeeld over een variatie van genres. Er zijn echter wel enkele overduidelijke afwezigen in de line-up, waardoor het eigenlijk niet de ultieme verzameling is van het PlayStation-tijdperk.

Dat gezegd hebbende: de PlayStation Classic bevat enkele fantastische games en als je niet vies bent van enkele ouderwetse besturing en 'textures' dan kun je genieten van titels als het rpg-meesterwerk Final Fantasy VII, de horrorklassieker Resident Evil (de Director's Cut) en het sluipfeestijn Metal Gear Solid.

Het racegenre is vreemd vertegenwoordig, want titels als Gran Turismo en Wipeout schitteren in afwezigheid. In plaats daarvan worden we getrakteerd op de arcaderacer Ridger Racer 4 (geweldig, maar erg eenvoudig), het actievolle Twisted Metal (dat de tand des tijds niet heel goed heeft doorstaan; ze hadden beter een ander deel kunnen kiezen); en misschien wel de leukste en beste, Destruction Derby (die we al jaren op de PS Vita kunnen spelen). Vechtfanaten kunnen aan de andere kant genieten van Tekken 3 (die nog steeds erg goed te spelen is voor 'casual' spelers) en Battle Arena Toshiden (die behoorlijk goed is, maar makkelijk overgeslagen kan worden).

Er zijn twee uitstekende 2D-platformgames te vinden, namelijk de originele Rayman (die verrassend uitdagend is) en Oddworld: Abe's Odyssey (die, net als Rayman, na al die jaren nog steeds enorm leuk is). De recente remaster van Crash verklaart waarschijnlijk diens afwezigheid, waardoor het platformaanbod aan de lichte kant maakt, en we missen ook een zekere roze draak. De 'third-person' avonturen doen het wat beter met de eerder genoemde Metal Gear Solid en Resident Evil, evenals Syphon Filter. Het ontbreken van Tomb Raider is echter een zwaar gemis en we hadden Lara's eerste avontuur graag terug gezien (of beter nog haar tweede avontuur in Venetië).

De eerste Grand Theft Auto, inclusief het 'old-school' vogelperspectief, is een van de andere titels die op de PlayStation Classic is te vinden en deze toont wellicht het allerbeste hoeveel stappen er inmiddels zijn gemaakt. Rainbow Six is waarschijnlijk de meest pijnlijk ervaring op de miniconsole (en jammer genoeg eentje waar we erg naar uitkeken) door de te ingewikkelde besturing die voor de nodige frustraties zorgt. Jrpg-fans kunne hun hart op halen met het fantastische Wild Arms, Revelations: Personage (niet ons favoriete deel in de reeks) en een van de allerbekendste PS-titels, Final Fantasy VII.

Dit wordt afgerond met titels als het eigenaarde en kleurrijke Mr Driller (een van de titels voor twee spelers), Super Puzzel Fighter II Turbo (ook voor twee spelers; puzzelgames lijken nooit te verouderen) en Intelligent Qube (deze puzzelgame hadden we dan wel weer kunnen missen). Jumping Flash is een titel die je misschien over het hoofd had kunnen zien, maar de gameplay blijkt nog steeds verrassend goed te werken. Dat geldt minder voor de snowboardgame Cool Boarders 2, waar eigenlijk gewoon Tony Hawk's Pro Skater had moeten zijn.

Zo bevat de PlayStation Classic enkele geweldige games, maar zijn er ook enkele grote afwezigen die eigenlijk gewoon op de miniconsole hadden moeten staan. De line-up is een goede, daar is geen twijfel over, maar we hadden op zoveel meer gehoopt. Deze toffe games in de miniverpakking met twee super toffe controllers geeft je wel echt een nostalgische 'kick', waardoor het zonde is dat sommige van deze briljante en genre-bepalende titels niet iets meer extra liefde hebben gekregen en met meer enthousiasme zijn behandeld. In het algemeen hebben we echter genoten van de miniconsole en een degelijk aantal titels die zelfs in 2018 nog leuk zijn om te spelen. Sony's PlayStation Classic is voor iedere fan geweldig om in huis te hebben.