Forgotton Anne

Het is je vergeven als je ThroughLine Games' Forgotton Anne tot nu toe over het hoofd hebt gezien (en ja, dat is de juiste spellingswijze). Wij waren de titel namelijk ook vergeten, tot we enkele geleden een reviewcode binnen kregen. De game werd al in 2016 aangekondigd en is sindsdien vrijwel bij iedereen van de radar verdwenen, maar we kunnen inmiddels bevestigen dat het zeker een titel is die je aandacht verdient. Het is namelijk een van de meest interessante titels die we tot nu toe dit jaar hebben gespeeld.

Stel je een wereld voor waar alle materiële bezittingen die je verliest of weggooit, of beter gezegd vergeet, naar een wereld worden getransporteerd waar ze tot leven komen en in een eigen samenleving verder leven dankzij een mysterieuze substantie genaamd 'anima'. Dit wordt overzien allemaal door een mens genaamd Master Bonku, die deze wereld hielp te maken.

In deze vreemde wereld, die vrijwel helemaal wordt bevolkt door voorwerpen met leven in zich, speel je Anne. Zij staat daar ook wel bekend als The Enforcer, omdat ze Bonku helpt het land te overzien en rechtdoet waar nodig. Ze is ook een mens, een van de enige twee in het rijk. Forgotton Anne begint met Anne die hoor van van rebelse Forgotlings (zoals de voorwerpen heten) die voor onrust zorgen en proberen de brug van Bonku naar de echte wereld kapot te maken. Boku heeft namelijk belooft dat de brug alle voorwerpen terugbrengt bij hun eigenaren en ze weer een doel geeft.

Anne wordt wakker in haar vertrek in een toren die het land overziet. Met toren bedoelen we een zwaarbewaakt fort waar ook Bonku is te vinden. Nadat we zijn wakker geworden beginnen we de wereld te verkennen, gepresenteerd in een klassieke 2D Metroidvania-stijl, met een langzamer tempo en een ontsluierende wereld die je geleidelijk meer en meer biedt om te zien en te doen. Het kleurenpalet van deze wereld is bovendien zachter dan we gewend zijn van gelijksoortige platformtitels.

De besturing in Forgotton Anne bestaat uit rennen en springen, maar je hebt ook de beschikking over het 'arca'-apparaat dat aan je pols zit. Dit is een apparaat waarmee je anima kunt geven en ontvangen, met de optie om één eenheid per keer vast te houden. Hierdoor kun je deze niet opsparen en zomaar voor alles gebruiken. Om anima over te brengen (wat ook de machines in deze industriële wereld vol met fabrieken bekrachtigt), van bijvoorbeeld een apparaat, moet je het ergens anders wegnemen. Forgotlings bevatten dit ook waardoor je deze kan doen herleven of 'uitzetten' - door dit te doen doodt je ze in principe.

Het is indrukwekkend dat de wereld die je verkent niet alleen naadloos is, zonder vrijwel enige laadschermen, maar ook waterdicht en er altijd maar één manier is om verder te komen. Tegelijkertijd voelt dit niet als een beperking. Voortgang voelt daardoor natuurlijk en er zijn subtiele hints om je te vertellen waar je heen moet gaan, om het niet te hebben over de omgevingsfactoren zoals lichten die je arca leegtrekken en je dwingt om fris aan nieuwe gebieden in de wereld te beginnen.

Deze puzzels, waarvan geen enkele ons een eeuwigheid kostte om te voltooien, bieden genoeg variatie om het tempo gemoedelijk te houden en zorgen er voor dat we nooit vooruit haasten. Doordat ze draaien om het bekrachtigen van machines of het repareren van onderdelen die de rebellen hebben beschadigd, voelen ze natuurlijk aan; ze voelen niet als puzzel in een videogame, maar als uitdagingen in de omgevingen als resultaat van de gebeurtenissen in de wereld.

Het is enigszins verrassend dat er geen gevechten of de mogelijkheid om dood te gaan in Forgotton Anne is te vinden, maar dat is ook de schoonheid er van. Er is namelijk veel moeite gedaan om te verzekeren dat de wereld om je heen en het avontuur daar binnen nooit stopt voort te vloeien. Je krijgt geen laadschermen of Game Over-schermen, maar kan de wereld uitklappen met de vleugels op je rug (die Bonku voor je heeft gemaakt toen je nog een kind was), waarmee je grote sprongen over gebouwen neemt en voorheen onbereikbare plekken mee bereikt. Je bent altijd van de ene plek onderweg naar de andere en dat verveelt nooit.

Het eerste wat opvalt aan de game is echter de visuele stijl, die doet denken aan Studio Ghibli-juweeltjes als Spirited Away, vooral wat betreft Anne's eigen uiterlijk. Het is geen geheim dat de ontwikkelaar door de Japanse animatiestudio is geïnspireerd en dit is in heel Forgotton Anne terug te vinden. Het kent niet dezelfde uitzonderlijke afwerking en heeft hier en daar wat ruwe randjes, vooral wat betreft de Forgotlings. Vergis je echt niet: deze game is prachtig.

Dit heeft te maken met de omgevingen en achtergronden, waarvan je sommige zelfs binnen kunt lopen doordat je weg van en richting de camera kunt bewegen in bepaalde gedeeltes. De wereld in zijn geheel is somber en kleurloos, afgezien van enkele gedeeltes die we niet zullen verklappen. Dat betekent niet dat er minder is om van te genieten, daar de opdoemende gebouwen en onheilspellende hoogtes je je erg klein laten voelen. De visuele stijl van de game evolueert bovendien met je voortgang en levert enkele prachtige stukken op die ons omver wisten te blazen.

Deze stijl strekt zich ook naar het scala van acteurs in de game, die bewust met verschillende accenten zijn gekozen om de diversiteit van de Forgotlings in de wereld te reflecteren en een echte stad te nabootsen. We maken bijvoorbeeld kennis met de temperamentvolle Amerikaan in de vorm van Magnum (een nors handpistool die de wet strikt handhaaft), evenals Britse, Australische en nog veel meer stemmen in de game. Die samen een meeslepend avontuur neerzetten waar je een weg door heen moet vinden. Een avontuur met een memorabele cast is immers speciaal en er zijn hier te veel geweldige personages om te benoemen.

De gehele ervaring voelt vanaf het begin tot het eind als een schilderij, zonder visueel verschil tussen de tussenfilmpjes en gameplay. Animaties zijn soepel, alles ziet er stijlvol uit en de artistieke visie is consistent, waardoor het niet voelt als een doorsnee videogame. Zelfs de dingen die je kunt gebruiken worden niet altijd uitgelicht en worden duidelijk door je eigen ervaring in plaats van dat ze door de game worden aangewezen.

De crux de 'charme' van Forgotton Anne is te vinden in de personages en de wereld die het presenteert. Al deze Forgotlings zijn namelijk enorm echt en herkenbaar: worstelend in een wereld waarin ze bang zijn om vergeten te worden en worstelend met het idee dat ze slechts gemaakt zijn met een doel. Net als in de Ghibli-films die vele harten hebben weten te veroveren, is het verhaal een hartverwarmende vertelling verpakt in een ongelofelijk mooi pakket.

Daarnaast zijn er krachtige keuzes om te maken die hier draaien rondom moraal; zijn de 'voorwerpen' wel echt voorwerpen en moeten deze wel of geen rechten hebben. De keuzes die je maakt hebben invloed op hoe het verhaal verloopt en, hoewel dit niet nieuw is, deze aanpak tot levenloze voorwerpen en hoe ze behandeld worden is verfrissend en interessant. Een beetje als een sprookje waarbij je over iets nadenkt wat je inmiddels al als normaal beschouwt. Net als veel sprookjes bevat het ook een boodschap, een les voor spelers van alle leeftijden en daarom is dit ook een titel die uitstekend met een geliefde of een kind naast je te spelen is.

Forgotton Anne is een van de beste ervaringen van het jaar tot nu toe. ThroughLine's betoverende avontuur combineert een aangrijpend verhaal met interessante morele dillema's in een constant voortvloeiend verhaal dat je het gevoel geeft door een schilderij te spelen, een die je naar binnen trekt en je niet meer loslaat. Er is weinig dat Forgotton Anne verkeerd doet, de titel is in ieder hoekje en gaatje afgewerkt. Als je een fan van Studi Ghibli bent of gewoon van geweldige verhalen dan is dit zonder twijfel een titel om te checken.