Bloodstained: Ritual of the Night

Keiji Inafune, Yu Suzuki, Koji Igarashi... Er zijn een paar Japanse ontwikkelaars die in Kickstarter het vertrouwen en, wellicht belangrijker, de financiën hebben gevonden die hun voormalige werkgevers niet boden om te blijven doen wat zij voor ogen hadden. Natuurlijk, zijn we hier om het over Koji Igarashi te hebben, die zichzelf op de kaart zette met de Castlevania-reeks; een verzameling van tweedimensionele actieplatformgames die zich afspelen op verdraaide 'maps' die het verhaal volgen van de Belmont-familie. Sinds hij weg is bij Konami mag hij echter die licentie niet meer gebruiken en dus probeert hij iets nieuws te creëren, iets wat het beste van de populaire formule neemt en het verpakt met een nieuwe naam, een fris verhaal en daarbij nog meer. Natuurlijk hebben we het over Bloodstained: Ritual of the Night.

Meer dan 6 miljoen dollar via crowdfunding is een goed begin voor een nieuwe game, maar is het genoeg om een hedendaagse titel te maken met volledige 3D-graphics? Er zijn hoogte- en dieptepunten geweest tijdens deze specifieke ontwikkelperiode. Het toevoegen van 505 Games als uitgever en de ontwikkelhel dat het project doorstond zorgde er voor dat Inti Creates werd vervangen door WayForward. Gelukkig, na een bloedstollende ontwikkelperiode, kunnen we bevestigen dat de game nu in goede staat uit is, maar de littekens zijn nog te zien.

De hoofdgame (er is ook een vrij goed 8-bit vervolg genaamd Bloodstained: Cursed of the Moon) is een voorbeeld van wat een 2.5D Castlevania van vandaag zou moeten zijn. Het brengt de oude formule terug, maar met betere graphics, betere audio, een geëvolueerde gevechtssysteem en veel, veel meer content en opties. We kunnen niet klagen over de ambitie en omvang van het project. Alles is enorm vergelijkbaar met Castlevania, dat is zeker waar, maar Igarashi moet van mening zijn dat het achterliggende concept van hem is en weet dat dit precies is wat fans verwachten - een soort van 'reskin' om de legale problemen met Konami te omzeilen, maar geen enorme afwijking.

Een Igavania-game heeft een kasteel, vampieren en andere bijpassende monsters, een held die nieuwe vaardigheden leert op weg naar het eindgevecht en nieuwe gebieden die gaandeweg vrijgespeeld worden nodig. En dan is er natuurlijk de zweep. De game speelt zich af tijdens een duistere middeleeuwse periode waar demonen hun weg hebben gevonden naar de mensenwereld dankzij enkele experimenten met alchemie. Het verhaal is niet heel sterk en vertrouwt op een paar personages die met elkaar praten tijdens volledig ongeloofwaardige ontmoetingen. Hoewel de voice-acting niet heel slecht is, is het verhaal niet echt vermakelijk en het heeft ook niet bepaald een goed tempo. In sommige oude Castlevania-games kon het verhaal er mee door, maar het was nooit de kracht van de reeks en dat is het hier ook zeker niet.

Ontwikkelaar Artplay heeft echter duidelijk meer tijd besteed aan de levels, gevechten en de wapens. Myriam's pad begint in een galjoen, wat diens als een 'tutorial' voor nieuwkomers om te leren hoe het genre werkt. Dit kleine gebied bevat verborgen en afgesloten paden, een paar wapens, een eindbaasgevecht tegen een groot monsters en de eerste gekleurde scherven (zelfs die gebied opent zich later voor je om naar terug te keren voor een sappig wapen en enkele 'boosters', maar alleen als Myriam de bewegingen krijgt die haar daar toegang tot geven). Daarna volgt een dorpje dat dient als een 'hub', maar het mist interessante NPC's en secundaire missies, alhoewel je daar vaak terugkeert om te kopen, te verkopen, te koken, te 'craften', te demonteren en vaardigheden te upgraden. Hierna volgt het kasteel.

Het hoofdscenario is enorm, waarschijnlijk het dubbel wat we gewend zijn te zien in andere Igavania-games. Het zit vol met kleine en middelgrote kamers verdeeld in zones, zoals de bibliotheek, de torens of het riool. Deze verschillende allemaal niet enorm in stijl, maar zijn anders qua structuur; een is voor platformactie tussen kroonluchters, een andere puur om te vechten; er zijn zelfs enkele waterzones waar je moet zwemmen. Soms kan het eruitzien als een doolhof, maar we voelden ons bijna nooit verdwaald - er is een duidelijk pad, ook al is het niet altijd klaarblijkelijk. Het enige probleem dat we opmerkten is dat het misschien té groot is. Niet omdat het saai is om dit te doorkruizen, maar omdat het de koppeling tussen de gebieden een beetje weghaalt en ons dwong om veel meer dan verwacht te teleporteren.

Het wordt nooit saai om de wereld te verkennen dankzij het constant evoluerende gevechtssysteem en de enorme hoeveelheid aan aanpassingsopties. Er zijn dozijnen aan wapens om te vinden en omhoog te 'levelen', en sommige speciale aanvallen die geactiveerd worden met 'stick-' en knoppencombinaties, zoals we die kennen uit vechtgames. Dolken en zwaarden zijn snel, zwepen hebben een beter bereik en er zijn zelfs pistolen die 'gecrafte' ammunitie nodig hebben. Je kunt kiezen voor de stijl die het beste bij je past via je wapens, je kleding en ringen en ook met je vaardigheden. Magie-aanvallen worden verkregen door het verzamelen van kristalscherven van vijanden, waarvan zelfs de allerkleinste een truc achter de hand heeft. Sommige zijn enorm handig, alhoewel andere vrij vergeetbaar zijn, dus die kun je gewoon verkopen. We waarderen echt de enorme moeite die de ontwikkelaars in dit systeem gestopt hebben en hoe beter het eruitziet in vergelijking met dat in iedere Castlevania-game er voor.

De bewegingen van de personages zien er wat stijfjes en robotachtig uit, maar dat werkt goed met het gevechtssysteem. Dit is waarschijnlijk het meest lelijke gedeelte van een anderzijds goed uitziende game. Igarashi weet hoe je een gotische en duistere sfeer moet neerzetten en dit keer hebben ze de spijker op de kop geslagen. Ieder stukje voelt levendig, alhoewel de achtergronden beter hadden kunnen zijn. De sfeer wordt ook bekrachtigd door een goede soundtrack die de essentie van de reeks weet te grijpen.

Het andere grote probleem met Bloodstained: Ritual of the Night is een technische. Op de PlayStation 4 spelen is in ons optiek niet zo erg als sommige mensen zeggen, alhoewel we slechts één vastloper hebben gehad in meer dan 15 uur aan gameplay, waren er zeker enkele 'bugs' te vinden (waarvan geen echt problematisch waren). Sommige gebieden zijn nog niet geoptimaliseerd en de framerate 'drops' zijn merkbaar. De Nintendo Switch-versie, die we niet hebben gespeeld, is er het ergst aan toe en de uitgever heeft al belooft te werken aan verbeteringen. Daarmee lijkt de beste versie van Bloodstained nog te moeten verschijnen, aangezien Artplay naast 'fixes' werkt aan dertien gratis DLC-stukjes. En we hebben het daarbij niet alleen over een paar wapens of 'skins', maar multiplayer, 8-bit graphics, online co-op en meer dat op de planning staat.

Na zoveel jaren gewacht te hebben op een nieuwe Castlevania-game, kunnen we zeggen dat Koji Igarashi een goede heeft afgeleverd, ook al is dat onder een andere naam. Bloodstained is leuk om te spelen, makkelijk om door meegesleept te worden en zit vol met content. Enkele ruwe randjes en een onnozel verhaal zorgde er voor dat we ons op de gameplay moesten richten, maar dat heeft voor ons goed uitgepakt.