Total War: Three Kingdoms

In de afgelopen jaren heeft de Total War-reeks, als gevolg van de dominantie op de op gevechten gerichte Warhammer-titels, een gebrek aan een belangrijk onderdeel van rijksbeheer: diplomatiek. Three Kingdoms brengt dit en een aanzienlijk aantal meer persoonlijke opties op grootste wijze terug naar de oorlogskamer.

Luo Guanzhong's epos "De Roman van de Drie Koninkrijken" en diens op personage gerichte aanpak van de geschiedenis van China is hier beslist het belangrijkste aandachtspunt. Het rijk van de Han-dynastie valt bijna uiteen en nieuwe kandidaten zijn tevoorschijn gekomen om dit machtsvacuüm op te vullen. Je bent vrij om je weg naar de hoogste positie in het rijk met meer nuance dan ooit te voren te onderhandelen, te bespioneren of te vernietigen. De basisgame is als de oude: op de 'campaign'-kaart, verzamel je troepen, verover je steden en dorpen, ontwikkel je bestaande technologie met verbeteringen en onderhoudt je relaties met bondgenoten, rivalen en vijanden.

Tactische gevechten spelen zich in 'real-time' af op uitgestrekte slagvelden waar de vruchten van je strategische inspanningen worden gemeten. Grote gevechten met enorme troepen bestaan uit duizenden individuele minuscule soldaten van verschillende militaire disciplines. De bekende steen-papier-schaar opzet is nog steeds aanwezig, waarbij speerdragers cavalerie verslaan, ruiters boogschutters platwalsen, kruisboogschutters speerdragers vol schieten met pijlen, enzovoorts.

Nieuw in Three Kingdoms zijn twee modi - Romance en Record. De eerste geeft je mythologische leiderseenheden superheldachtige eigenschappen. Ze kunnen met gemak tientallen of honderden normale eenheden van de kaart vegen, duelleren met vijandige helden enzovoorts. Zelfs de campaign-kaart heeft een fellere en meer kleurrijk uiterlijk. In de Romance-modus zijn eenheden zoals Cao Cao en Lu Bu te vergelijken met de 'hero'-eenheden uit Total War: Warhammer.

Als een meer historische aanpak je voorkeur geniet, biedt de Record-modus iets meer getrouwheid. Helden zijn minder statig en beschikken over een krachtige persoonlijke hofhouding, in plaats van zelf een overvloed aan tegenstanders helemaal alleen af te maken. De grootste verschillen zijn echter de tactische gevechten en beide modi zitten boordevol politieke intriges en persoonlijke 'soap opera'-ontmoetingen.

De grootste en meest welkome toevoeging komt in de vorm van persoonlijkheden en relaties, niet alleen met je tegenstanders en bondgenoten, maar ook met je eigen generaals en bloedverwanten. Ze hebben hun eigen wil en het bevredigen of in de wind slaan van hun behoeften kan levenslange bondgenootschappen of een vernietigende wrok opleveren. Naarmate personages ervaring en kracht vergaren, groeit hun belang voor je oorlogsvoering en de stabiliteit van het rijk exponentieel, vooral in de Romance-modus. Je kunt ook oorlogsuitrusting, volgers en snuisterijen die de eigenschappen van je generaals nog verder opkrikken verkrijgen, ruilen en verkopen.

Dus, om je mokkende generaal tevreden te stellen, moet je hem wellicht een plekje hoger in de voedselketen in je hof geven of hem trouwen aan een hoog aangeschreven bloedverwanten. Maar dat, kan op zijn beurt, weer iemand anders boos maken, waar je vroeg of laat mee te maken krijgt. Een toffe optie in Three Kingdoms is de mogelijkheid om spionnen in het hof van de tegenstanders te laten infiltreren. Als zo iemand macht in het vijandelijke hof weet te toe-eigenen, kan je van binnenuit voor enorme schade zorgen. Of je spion kan zich iets te comfortabel op zijn nieuwe plek vinden en van kant wisselen, en daarbij je sluw plannen volledig negeren. Dit wie is wie-spel in het 2e eeuwse China voelt als de grootste en beste toevoeging aan de bekende Total War-formule. Dit Crusader Kings II-sfeertje kunnen we enorm waarderen.

Een kleine ergernis in Three Kingdoms is de vrij gestileerde, maar overvolle gebruikersinterface. Het ziet er vrij goed uit (net als de rest van de game), maar probeert iets te veel op de manier waarop informatie wordt gepresenteerd. De layout is soms ook behoorlijk verbijsterend met minuscule icoontjes aan de buitenrand die belangrijke informatie moeten laten zien. Iets vergelijkbaars is ook in de tactische gevechten te vinden, met kleine knoppen en algeheel problematische positionering van essentiële informatie - helemaal als je op een groot scherm speelt.

De verschillende eenheden hadden ook vanaf boven duidelijker onderscheiden mogen worden. Het kleurenschema van de eenheden is vaak verrassend onderdrukt met grijze, witte en bruine tonen. Het onderscheiden van je eenheden met die van de tegenstander tijdens 'melee'-gevechten is daardoor lastiger dan het zou moeten. Misschien hebben de enorme variatie aan gevechtseenheden in Total War: Warhammer ons hierin een beetje verwend, maar constant volledig moeten inzoomen is iets dat geen vereiste zou moeten zijn.

Al met al is Total War: Three Kingdoms een welkome verandering ten opzichte van de Warhammer-reeks. Al het goede is nog steeds aanwezig om van te genieten en als je je eenmaal over de te ambitieuze gebruikersinterface hebt gezet, en je halsoverkop in de Chinese politiek en intriges stort kan dat voor dagen en dagen aan plezier zorgen.